رکوئیم "جوزپه وردی" یکی از زیباترین و بزرگترین آثار مذهبی است که تا به امروز ساخته شده. این اثر شگفت انگیز برای دو گروه کر، چهارسولیست آواز و ارکستر بزرگ نوشته شده.
داستان ساخته شدن این اثر تاریخی اینچنین است که پس از مرگ "جواکینو روسینی" در سال 1868 وردی پیشنهاد کرد که شماری از آهنگسازان ایتالیایی برای ساخت یک رکوئیم به افتخار روسینی به پا خیزند که این پروژه را "libera me" نام نهاد که "libera me" خود اکنون نام یکی از بخش های رکوئیم وردی است و در طول یک سال با عنوان "رکوئیمی برای روسینی" توسط وردی و دوازده آهنگساز مشهور ایتالیایی وقت تالیف گردید و با وجود آنکه شب نخست اجرای این اثر برای تاریخ 13 نوامبر 1869 یعنی اولین سالمرگ روسینی برنامه ریزی شده بود اما کمیته برنامه ریزی از اجرای این پروژه انصراف داد. اجرای این پروژه تا سال 1988 یعنی زمانی که "هلموت ریلینگ" نسخه کامل "رکوئیمی برای روسینی" را در اشتوتگارت آلمان به روی صحنه برد، با وجود تمام پافشاری هایی که وردی در دوران حیات خود برای اجرای این پروژه نمود ناکام ماند و به دست فراموشی سپرده شد. در تاریخ 22 می 1873 نویسنده اومانیست ایتالیایی یعنی "الساندرو مانزونی" کسی که وردی در سال 1868 اورا ملاقات کرده بود و به وی ارادت کامل داشت در گذشت و وردی با شنیدن خبر فوت مانزونی تصمیم به تکمیل یک رکوئیم به افتخار مانزونی گرفت و برای نیل به این مقصود رهسپار پاریس شد تا کار بر روی این رکوئیم یعنی همان نسخه که ما امروز به عنوان رکوئیم وردی می شناسیم را از سر گیرد که این نسخه مشتمل بر یک نسخه اصلاح شده از روی پروژه libera me بود که در ابتدا برای روسینی ساخته شده بود. این رکوئیم اولین بار به رهبری خود وردی در کلیسای سن مارکو در میلان به تاریخ 22 می 1874 در اولین سالمرگ مانزونی اجرا شد و چهار سولیست شهیر وقت یعنی ترزا استولز (سوپرانو) ماریا والدمن (متزو سوپرانو) جوزپه کاپونی (تنور) و ارموندو ماینی (باس) سولوهای آن را اجرا کردند. متاسفانه به دلیل کوچک بودن سالنهای آن زمان چنین اثری بعدها از استاندارد اجرای یک رپرتوار کرال خارج شد و در دهه 1930 مجددا اجرای آن رونق گرفت و اکنون مرتبا در یک سری از اجتماعات کرال اجرا می شود.