سمفونی شماره ۵ از لودویگ فان بتهوون در دو مینور، اُپوس ۶۷، پنجمین سمفونی از ۹ سمفونی او بود. این سمفونی بین سالهای ۱۸۰۴ تا ۱۸۰۸ نوشته شد. این اثر یکی از پرطرفدارترین قطعات موسیقی کلاسیک غربی و یکی از قطعاتِ بیشتر نواختهشدهاست، و بهطور گسترده و از آن به عنوان یکی از پایههای موسیقی غرب یاد میشود. این سمفونی نخستین بار در سالن «تئاتر اندِروین» وین، در سال ۱۸۰۸ اجرا شد و خیلی زود به شهرتی فراگیر رسید. ارنست هوفمان سمفونی را به عنوان «یکی از مهمترین آثار زمان» توصیف کرد. همانطور که در موسیقی دوره کلاسیک معمول بود، سمفونی پنجم در چهار موومان است.
سمفونی شماره ۸ در فا ماژور، اُپوس ۹۳، اثر لودویگ فان بتهوون است که آهنگساز آن را در چهار موومان، به سالِ ۱۸۱۲ میلادی تصنیف کردهاست. این سمفونی در فا ماژور با دیگر سمفونی بتهوون در فا (سمفونی شمارهٔ ۶) را متمایز میکند، گرچه ششم طولانیتر نیز هست.
سمفونی هشتم نسبت به سایر سمفونیهای بتهوون سَبُکتر است، گرچه کمفروغ نیست و در بسیاری از مکانها صدایی بلند و شاد، با پیامهای ستایشآمیز دارد. برخی از شنوندگان موسیقی، گذرهای متنوعی که در این اثر وجود دارد، به عنوان یک موسیقی شوخطبعانه به گوش میسپارند. بتهوون در این سمفونی مانند دیگر آثارش (مثل سونات پیانو اپوس ۲۷) از سُنَتِ دورهٔ کلاسیک منحرف میشود و موومان چهارم را به مهمترین موومان سمفونی تبدیل میکند.