کنسرتو پیانو شماره ۲ (انگلیسی: Piano Concerto No. 2) در سی بمل ماژور اپوس ۱۹، اثر لودویگ فان بتهوون است.
کنسرتو پیانو «شماره ۲» در مرحلهٔ اول بین سالهای ۱۷۸۷ تا ۱۷۸۹ ساخته شد، ولی تا سال ۱۹۷۵ منتشر نشد. بتهوون برای اجرا در پراگ یک فینالِ دوم برای آن در سال ۱۷۹۸ نوشت، اما این فینالی نیست که منتشر شدهاست. قصد آهنگساز در ابتدا این بود تا از این اثر در بن، به عنوان وسیلهای برای نوازندگی شخصی خود به عنوان یک اجراکنندهٔ جوان و چیرهدست استفاده کند. این اثر در سال ۱۸۰۱ در حالی که قبل از «کنسرتوی پیانو شماره ۱» ساخته شده بود، منتشر شد و به همین دلیل «شماره ۲» نام گرفت. قطعهٔ کنسرتو پیانو در سی بمل ماژور به یک نمایش مهم برای بتهوونِ جوان تبدیل شد، زیرا وی با ترک بن و سفر به وین، در پی تثبیت موقعیت خود بود. بتهوون نوازندهٔ اجرای اولیه بود که در ۲۹ مارس ۱۷۹۵ در سالن بورگتئاتر، نخستین نمایش عمومی خود را برگزار کرد. پیش از آن، او فقط این کنسرتو را در سالنهای خصوصی اشرافِ وین اجرا کرده بود. در حالی که این اثر بهطور کلی بسیار به سبک کنسرتوی موتسارت نزدیک است، یک حس درام و تضادی مشاهده میشود که در بسیاری از آثار بعدی بتهوون نیز وجود دارد. بهخصوص موومان دوم که دارای لحن خاص و یکی از فانتزیهای بتهوون به شمار میرود.
کنسرتو پیانو شماره ۵ در می بمل ماژور، اُپوس ۷۳، آخرین و شناختهشدهترین کنسرتو پیانو لودویگ فان بتهوون است. این کنسرتو پیانو به نام کنسرتوی امپراتور نیز شناخته میشود. این کنسرتو از جانب بتهوون به شاگرد و دوستش، آرشیدوک رودلف، تقدیم شدهاست.
بتهوون کار بر روی «کنسرتو پیانو شماره ۵» خود را از سال ۱۸۰۸ آغاز کرد (در حدود زمانی که سمفونیهای پنج و شش و کنسرتو پیانو شماره ۴ خود را به پایان رسانده بود). در سال ۱۸۰۹ شهر وین مورد هجوم سپاهیان ناپلئون قرار گرفت. آنان شهر را به توپ بستند تا اینکه سرانجام شهر تسلیم شد و به اشغال ناپلئون و سپاهیانش درآمد. بتهوون اما با وجود چنان شرایط سختی، تصنیف این کنسرتو را به پایان رساند.
«کنسرتو پیانو شماره ۵» نخستین بار در سال ۱۸۱۱ در سالن گواندهاوس شهر لایپزیگ آلمان با تکنوازی «فریدریش اشنایدر» ۲۵ساله اجرا شد. از آنجا که بتهوون بخش زیادی از شنوایی خود را از دست داده بود نمیتوانست تکنوازی پیانو را بر عهده بگیرد. نخستین اجرای کنسرتو در شهر وین، در فوریهٔ ۱۸۱۲ (سه ماه پس از اجرای لایپزیگ) با تکنوازی شاگرد بتهوون، کارل چرنی انجام گرفت.
این کنسرتو از زمان بتهوون با نام «امپراتور» مشهور شد. اما به نظر نمیآید بتهوون در این نامگذاری نقشی داشته یا از آن راضی بوده باشد؛ چرا که خود او چند سال پیش از آن، سمفونی سومش را به ناپلئون اهدا کرده بود، اما پس از آنکه ناپلئون در سال ۱۸۰۴ خود را امپراتور نامید، بتهوون نیز با خشم آن اهدا را پس گرفت.